ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ

Η Bundesbank και ο επικεφαλής της κύριος Άξελ Βέμπερ, αιφνιδίασαν τους οικονομικούς παρατηρητές όταν εμφανίστηκαν υποστηρικτές της νέας πρότασης της καγκελαρίου Άγγελα Μέρκελ για να αυξηθούν όσο χρειαστεί τα διαθέσιμα κεφάλαια του EFSF (του Ευρωπαϊκού Ταμείου Οικονομικής Σταθερότητας ή άλλως «μηχανισμού στήριξης»), παρά τις επιφυλάξεις του κυρίου Σόϊμπλε. Όμως η δήλωση αυτή του Γερμανού Τραπεζίτη δεν διαφέρει από την ανακοίνωση ανοίγματος ενός τοκογλυφικού ενεχυροδανειστηρίου. Ο σχεδιασμός της νέας Deutsches Reich φαίνεται πως δεν στοχεύει στην βοήθεια των περιφερειακών οικονομιών της Ευρώπης, για την επάνοδό στις αγορές, αλλά την αιχμαλωσία τους, υπό τη δική της οικονομική και πολιτική κυριαρχία.

Το ενιαίο νόμισμα χρησιμοποιείται από το Βερολίνο ως όπλο ολικής υποταγής σε μια νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, που θα διασφαλίζει πλήρως τα συμφέροντα και την κυριαρχία του, οικονομική και πολιτική, σε βάρος των ασθενέστερων εταίρων της Γερμανίας. Για το σκοπό αυτό έχουν προταθεί οι ελεγχόμενες χρεοκοπίες κρατών από το 2013 και γίνεται απόπειρα για ενσωμάτωση ρήτρας χρεοκοπίας σε όλα τα ομόλογα που θα εκδοθούν από το 2011. Με αυτό τον τρόπο αποκλείεται η επιστροφή των «αμαρτωλών» οικονομιών στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Προκειμένου να πείσουν για την ορθότητα αυτής της πολιτικής, επιστρατεύεται από τη Γερμανική πλευρά το υποκριτικό «ηθικό» επιχείρημα, ότι θα πρέπει να «πληρώνουν» και οι πιστωτές το κόστος. Με το ίδιο «ηθικό» επιχείρημα, η Γερμανίδα καγκελάριος πρότεινε και την πολιτική τιμωρία των δημοσιονομικά «απείθαρχων χωρών, με την στέρηση ψήφου. Η αλήθεια είναι ωστόσο, πως μιας και οι «αγορές» είναι προβλέψιμα «απρόβλεπτες», προσφέρεται στους ιδιώτες μια νέα πιστωτική θέση, ένα κανάλι συμμετοχής στο νέο αρχιτεκτόνημα. Στην πραγματικότητα καλούνται να συμμετέχουν στον εκτός αγορών δανειοδοτικό μηχανισμό, όχι για να συμμετέχουν στο κόστος, αλλά σε μια επέλαση για κέρδη. Κέρδη στρατηγικής σημασίας, γιατί θα περιέχουν την απόκτηση κεφαλαιακού ελέγχου, μέσω της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, των χρηματοπιστωτικών, παραγωγικών και εμπορικών δομών στις «χρέους υποτελείς» χώρες.

Η Γερμανία επιτίθεται, επιχειρώντας να κάνει το Βερολίνο το κέντρο της άσκησης της νομισματικής πολιτικής του Ευρώ. Αν η σημερινή νομισματική πολιτική δεν αλλάξει, απειλείται η διάσπαση της Ευρωζώνης, και οι νέες ισοτιμίες θα ανέτρεπαν τις συνθήκες για την εξαγωγική βιομηχανία της Γερμανίας, αλλά αν αλλάξει σύμφωνα με τις ανάγκες του νότου, θα περιοριστούν τα συναλλαγματικά της περισσεύματα από το ενδοκοινοτικό εμπόριο. Τα γερμανικά συμφέροντα δεν θέλουν ούτε μια πτώση από την τρέχουσα ισοτιμία Ευρώ, ούτε ένα νέο Μάρκο υπερβολικά ανατιμημένο. Για να έχουν «και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο», οι Γερμανοί επιχειρούν να επιβάλουν την εξάπλωση σε όλη την Ευρωζώνη του γερμανικού μοντέλου δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξαγωγικής ισχύος. Αν αυτό συμβεί και εφαρμοσθεί σε όλες τις χώρες, από τη μια θα επιφέρει ένα βίαιο αποπληθωρισμό με τρομακτικές κοινωνικές συνέπειες για τις χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, ενώ από την άλλη θα δημιουργήσει τεράστια εμπορικά πλεονάσματα στην Ευρώπη, που θα σημάνουν την αποκορύφωση της έντασης στις ανισορροπίες που σήμερα υπάρχουν στο διεθνές σύστημα συναλλαγών.

Τόσο η Κίνα όσο και οι Αγγλοσάξονες του Ατλαντικού, βλέπουν με ιδιαίτερη ανησυχία τις Γερμανικές επιδιώξεις, ενώ πολλές χώρες της Ευρώπης προετοιμάζουν ένα εναλλακτικό σχέδιο με την έκδοση ευρωομολόγων, και ενός διαφορετικού νέου ταμείου συνοχής, που θα εξισορροπήσουν τα κόστη δανεισμού για όλες τις χώρες. Η παρουσία του Στρος Καν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και του Ζαν Κλοντ Τρισσέ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ίσως να δώσουν κάποια σημαντική υποστήριξη σε μια προσπάθεια ανάσχεσης των γερμανικών επεκτατικών σχεδιασμών. Ωστόσο το διεθνές χρηματοπιστωτικό οικοδόμημα βρίσκεται αντιμέτωπο με το αμείλικτο γεγονός του ύψους των 5 τρις δολαρίων των τραπεζικών ομολόγων που λήγουν μέχρι το 2013, τα οποία είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα μπορούν να αποπληρωθούν. Η τεχνική της μεγαλύτερης μόχλευσης που γνώρισε ο πλανήτης δεν μπορεί να ανακυκλωθεί και τα ομόλογα των κρατών του ευρωπαϊκού νότου που λήγουν το 2011 δεν μπορούν να αναχρηματοδοτηθούν. Το αποτέλεσμα των συσταλτικών πολιτικών, είναι ύφεση και εμπορικά ισοζύγια που σφραγίζουν το αδιέξοδο. Η Κίνα δεν είναι διατεθειμένη να προσφέρει αυτή μια λύση που της ζητούν επίμονα, με την ανατίμηση του Γουάν. Αντίθετα προωθεί την δική της οικονομική ισχύ με την δημιουργία συνεχώς διευρυνόμενων πλεονασμάτων. Η σύνοδος των G20 έδειξε ότι μια συνεννόηση για τη ρύθμιση των ισοτιμιών και των εμπορικών συναλλαγών, είναι πολύ μακριά από τις σημερινές προθέσεις των συμμετεχόντων στο παιχνίδι ισχύος. Με δεδομένη την προσδοκία των υψηλών απωλειών, οι «ιδιοκτήτες των αγορών» θα συνταχθούν αναμφίβολα με την πλευρά του γερμανικού σχεδίου για ένα σκληρό αποπληθωρισμό, και ελεγχόμενες χρεοκοπίες, που θα διασφαλίσουν τις σχετικές τους θέσεις στη νέα διανομή.

Τι θα κάνουν οι πολιτικοί ηγέτες των κρατών της Ευρώπης και πόσο μπορεί η Ελλάδα να παίξει έναν σημαντικό ρόλο σ’ αυτό; Όπως έδειξαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, οι Έλληνες έχουν στοιχηματίσει στην επιτυχία της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και του έδωσαν την στήριξη που ζήτησε, για να είναι αξιόπιστος και ισχυρός συνομιλητής στο διεθνές πεδίο. Οι Έλληνες έχουν συνείδηση για τη θέση που έχουν περιέλθει, υπομένουν καρτερικά και ζητούν την αλλαγή στο κράτος τους. Οι νέες αιρετές Περιφέρειες μπορούν να αποτελέσουν μια ευκαιρία αναπτυξιακής ανασύνταξης. Όμως, η επικράτηση του γερμανικού σχεδίου θα σημάνει την τραγική κοινωνική αποδιάρθρωση της Ελλάδας, με μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης να οδηγείται στο περιθώριο και την απελπισία. Θα σημάνει επίσης την «ακύρωση» των πολιτικών ηγεσιών της Ευρώπης και μια παγκόσμια οικονομική σύρραξη. Στο άμεσο επόμενο διάστημα, οι επιλογές της, οι χειρισμοί και οι ισορροπίες στους συσχετισμούς που θα διαμορφωθούν εντός και εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι για την Ελλάδα θέμα ζωής και θανάτου. Απαιτείται περίσσευμα πολιτικού θάρρους, σθένους και φρόνησης από το πολιτικό μας σύστημα στο σύνολό του.