Ο φίλος μου Γιάννης Τσαμουργκέλης.

Ώρες στα αμφιθέατρα, στις πορείες, με πανό και αφίσες, στη βουή της μεταπολίτευσης, στα θέλω των χρόνων της μετεφηβίας μας.  Μέρες που μας άνδρωναν, μακρύ νυχτερινό περπάτημα στην Πατησίων, μακαρόνια με κέτσαπ κάτω από μια λάμπα φθορισμού, σκέψεις πολλές, κουβέντες ατελείωτες, Lou Rreed, Ricky Lee Jones, Chick Corea και Keith Jarrett. Αναρωτώμενοι για τη δυναμική των κινημάτων. Ανοιξιάτικα πρωινά στην Πλάκα και το Μοναστηράκι, με ξύλινα τσόκαρα και καπέλα παναμά, βράδια σε ένα ταβερνάκι Αλεξανδρινών με κήπο στον Προμπονά, μακριά από το θόρυβο των περιττών, σχέδια, όνειρα και γιασεμιά. Ορίζοντας τις Ποιότητες. Έρωτες και αγωνίες. Αμφισβήτηση και αυτοσαρκασμός με το ένα φρύδι σηκωμένο. Ένα καλοκαίρι σε μια σοφίτα στο Brighton, 12 Sudeley Street, μέτρημα με τους φόβους μας, έχοντας μπροστά μας τον ωκεανό, με δίψα να μάθουμε, να αδράξουμε το μέλλον πέρα από τους ορίζοντες. Τότε είχαμε και τη ζωή μπροστά μας και όλα έμοιαζαν μια πρόβα… Έπειτα στιγμές και διαδρομές τριάντα χρόνων. Ανήσυχος, δεν βολεύτηκε ποτέ. Τον είδα τελευταία φορά τον Μάρτη στον "Ιανό". Πάντα γενναίος και επίμονος. Ξαναδιάβασα την αφιέρωση που μου έγραψε στο βιβλίο του: «…με συγκίνηση και αγάπη για όσα ζήσαμε μαζί και όσα μας συνδέουν…». Τις τελευταίες μέρες το τηλέφωνό του δεν απαντούσε στις κλήσεις μου. Μια μέρα πριν, τον είδα στον ύπνο μου, να μου χαμογελά περιπαικτικά πάνω από τον ώμο του, σα να ήταν έτοιμος για μια μικρή αθώα ζαβολιά.  Σε χαιρετώ αγαπημένε μου φίλε.