Δημοσιευτηκε στα "Καθημερινά Νέα" τον Φλεβάρη 2010
Πριν δύο μήνες διαβάζαμε πάλι στις οικονομικές στήλες για τη σαφή στήριξη που εξασφάλισε ο Έλληνας Πρωθυπουργός, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής, από την Ανγκελα Μέρκελ, το Νικολά Σαρκοζί και τον Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, ενώ ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου δήλωνε οργισμένος για τις φήμες οι οποίες κατέτειναν να εμφανίσουν ως σοβαρή υπόθεση το ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Μια επίθεση διαρκείας στα Ελληνικά ομόλογα που οδήγησαν στο δραματικό Πρωθυπουργικό διάγγελμα, και την απόφαση «πολιτικής στήριξης» της νέας Διάσκεψης κορυφής. Επιστρατεύτηκαν προς τούτο ειδήσεις, φήμες, υποβαθμίσεις, και «κάψιμο» πιθανών διεξόδων (πχ συμφωνία με Κίνα), με στόχο μια γενική απειλή αποσταθεροποίησης, που ασφαλώς δεν απευθυνόταν στην Ελλάδα, η οποία βρέθηκε να προσφέρεται ως ο ευκολότερος στόχος, μετά την αναταραχή με αφορμή τη στάση πληρωμών στο Ντουμπάϊ. Δυστυχώς η Ελλάδα βρέθηκε έρμαια και οικονομικά ανοχύρωτη στο σημερινό παιχνίδι των κερδοσκοπικών αγορών, πολιτικά ανέτοιμη και έκθετη. Το έγκλημα (από βαριά αμέλεια στην καλύτερη περίπτωση) έχει συντελεστεί. Η συμμετοχή στο Ευρώ έχει αδιαμφισβήτητα πλεονεκτήματα για μια χώρα με ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο όπως η Ελλάδα. Ωστόσο αυτή μας η συμμετοχή, δεν περιέχει καμιά μεταφυσική προστασία και δεν μπορεί να συνεχίζεται χωρίς συνέπειες για τα συναλλακτικά μας ήθη, την πολιτική και κοινωνική μας οργάνωση και την επάρκεια της δημόσιας διοίκησης μας. Η αποκάλυψη της αυταπάτης μας είναι οδυνηρή. Ήδη, το «premium» που απαιτούν για την ασφάλισή μας οι εταίροι μας, αποδεικνύεται πολύ ψηλό και επώδυνο, όσο και η ίδια η χρεοκοπία.
Η προσπάθεια που καταβάλει ο Γιώργος Παπανδρέου, να επαναφέρει την αξιοπιστία της χώρας είναι Τιτάνια. Είναι υποχρεωμένος να διαπραγματευτεί πολύ σκληρά, για να μην φτάσει στα άκρα μια συνταγή μέτρων που θα σαρώσει την κοινωνική συνοχή μας. Όμως αυτή η διαπραγμάτευση γίνεται ενώ οι κερδοσκόποι των αγορών παίζουν μια μεγάλη παρτίδα με τους Ευρωπαίους Τραπεζίτες. Οι επιθέσεις στα Ελληνικά Ομόλογα είναι λυσσαλέες με στόχο όχι μόνο το Ευρώ, αλλά κάθε σκέψη των πολιτικών ανά τον κόσμο, να επιχειρήσουν να ελέγξουν το κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Οι ευρωπαίοι ηγέτες πήραν μια απόφαση «πολιτικής στήριξης», που απ’ ότι μπορούμε να καταλάβουμε, έχει περισσότερη σημασία για την μελλοντική, επιθυμητή, μονολιθικότητα των οικονομικών πολιτικών στην Ευρωζώνη, ως απάντηση στις «αγορές», παρά με το δικό μας πρόβλημα, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε. Η αλήθεια ειπώθηκε και από τις δύο όψεις της από τον Πρωθυπουργό, μετά τη σύνοδο κορυφής των Βρυξελών που παρήγαγε το χρησμό της «πολιτικής στήριξης». Η μια όψη είναι η αναγκαστική παραχώρηση μέρους της κυριαρχίας μας, μετά την απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας. Η άλλη όψη είναι πως γίναμε «πειραματόζωο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η χώρα μας χρησιμοποιείται για να καλυφθούν πίσω της ευθύνες Ευρωπαίων ιθυνόντων.
Πολλοί αναρωτιούνται, πως στήνεται το παιχνίδι και ποιοι τελικά κερδίζουν; H απάντηση βρίσκεται στην ελευθεριότητα των αγορών «παραγώγων» και ιδιαίτερα των «ασφαλίσεων κινδύνων», δηλαδή στον πυρήνα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η λογική λέει πως για να είσαι δικαιούχος μιας ασφάλειας, πρέπει να έχεις μεγαλύτερο συμφέρον στο να αποτρέπεις τον ασφαλιζόμενο κίνδυνο. Οι αστυνομικές ιστορίες μας λένε ότι ένας υπό πτώχευση σύζυγος με ψηλή ασφάλεια, κινδυνεύει από το σύντροφό του. Από τη δεκαετία του 1990, όταν οι «αγορές» μάγεψαν τους κυβερνήτες στον πλανήτη, ανάμεσα στα άλλα, οι περιορισμοί στο ποιος αγοράζει, στην αγορά παραγώγων, την ασφάλεια τίνος, ξεχάστηκαν. Το μαρτύριο της Ελλάδας διαδραματίζεται σήμερα στην περίφημη αγορά των credit default swaps, που υποτίθεται ότι έχει σκοπό της την εξασφάλιση των κατόχων ομολόγων απέναντι σε μια πιθανή χρεοκοπία. Ωστόσο, όταν ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι στήνεται, η τιμή της εξασφάλισης μικρή σχέση έχει με τους πραγματικούς κινδύνους. Το παιχνίδι στήνεται από έναν οίκο-τράπεζα, όπως η γνωστή μας και μη εξαιρετέα Goldman Sachs που παίρνει ένα καλό «βιδάνιο». Είναι πολύ εύκολο να «χτυπηθεί» μετά από ένα «σφύριγμα» (ας πούμε ενός οίκου «αξιολόγησης») το spread των επιτοκίων σε ομόλογα όπως τα Ελληνικά, που έχουν μικρές συναλλαγές. Οι διαχειριστές των κατόχων των ομολόγων τότε, πληρώνουν κάτι παραπάνω για τη μεγαλύτερη εξασφάλιση που αγοράζουν, καταγράφοντας όμως γρήγορα (αν και συνήθως προσωρινά) κέρδη, από τα οποία εξασφαλίζουν σημαντικές αμοιβές. Όλοι τελικά ποντάρουν στο σενάριο της χρεοκοπίας, όλοι είναι ευχαριστημένοι και το κέρδος το πληρώνει τόσο η Ελλάδα όσο και οι αγοραστές τίτλων «υψηλής απόδοσης» (που εκδίδουν οι διαχειριστές των ομολόγων και των κινδύνων τους), οι οποίοι πιθανότατα θα μείνουν με μια φούσκα στα χέρια. Να η τέχνη των Golden Boys!
Εφόσον λοιπόν όλα αυτά έχουν να κάνουν ελάχιστα με την Ελλάδα, και την αντικειμενική εικόνα των δημοσιονομικών της, οι δηλώσεις εμπιστοσύνης και στήριξης, από τους αξιόπιστους εταίρους της, δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Δυστυχώς οι διακινητές των τίτλων «υψηλής απόδοσης», έχουν μηχανισμούς που διασπείρουν σύγχυση και πανικό και απευθύνονται σε πελάτες που χαρακτηρίζονται από απληστία και αγαπούν το ρίσκο. Έτσι όλοι ποντάρουν σε μια αστάθεια που συντηρούν για να γίνει το παιχνίδι περισσότερο κερδοφόρο. Επομένως οι χλιαρές πολιτικές αποφάσεις δεν πτοούν τις αγορές. Πολύ περισσότερο όταν πιστεύουν ότι έχουν περιθώρια να μεταδώσουν και να διευρύνουν την αποσταθεροποίηση με στόχο ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι με το Ευρώ. Τι τους λέει η απόφαση «πολιτικής στήριξης» των «δυσκοίλιων» Ευρωπαίων ηγετών; Η ιστορία μοιάζει λίγο με ανέκδοτο. Είναι σαν να έχουν απαγάγει μια ωραία κόρη, λίγο άμυαλη που κυκλοφορούσε αργά τα βράδια, να ζητούν λίτρα με απειλή σεξουαλικής βίας και οι συγγενείς με τα λεφτά να απαντούν: «δεν άκουγε, μας έλεγε και ψέματα, καλά να πάθει, δεν θα πληρώσουμε εμείς τα κρίματά της», ενώ κάποιοι άλλοι συγγενείς, που φοβούνται και για τα δικά τους κορίτσια να λένε: «εμείς τα ‘παμε με τους γονείς της και θα πάρουν τα μέτρα τους, κι αν δεν το κάνουν θα το κάνουμε εμείς! Θα την κουρέψουμε, θα την πάμε και στην εκκλησία και να ξέρετε ότι δεν θα αφήσουμε πια κανένα κορίτσι μας να βγαίνει στα μπαρ!». Δηλαδή, κάντε της ότι θέλετε, τα λεφτά και τα δικά μας κορίτσια ξεχάστε τα!
Με άλλα λόγια οι κυβερνήσεις, δεκαεπτά μήνες μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης δεν έχουν καταφέρει να αγγίξουν και να περιορίσουν, με κανόνες και εποπτεία, αυτή την αγορά που παραμένει ριψοκίνδυνη και πηγή αστάθειας. Οι περίφημες «αγορές» αν δεν ελεγχθούν θα γίνουν Λερναία Ύδρα. Όμως, το αμαρτωλό δυτικό μοντέλο της περασμένης εικοσαετίας, φαίνεται πως δεν θα ξεψυχήσει εύκολα. Οι Μαρκήσιοι των τραπεζών δεν θα αφήσουν τους ενοχλητικούς πολιτικούς να σβήσουν το livre d’ ore του Μονεταρισμού. Οι Γερμανοί τραπεζίτες με την επιμονή τους στο σκληρό Ευρώ έχουν παγιδεύσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αν και όλα δείχνουν πως αν δεν οδηγηθούμε σε ένα νέο σύστημα παγκόσμιας νομισματικής ισορροπίας, που θα λάβει σοβαρά υπόψη του την αναπτυξιακή πορεία της Κίνας (την οποία ακολουθούν Ινδία και Βραζιλία), η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν θα τελειώσει. Οι σημερινές ανακωχές είναι εύθραυστες. Το θέμα ασφαλώς δεν είναι η Ελλάδα. Τα μεγάλα προβλήματα δεν προέρχονται από τις μικρές (ή και μεγάλες) «αδύναμες» οικονομίες, αλλά από τη συνεχιζόμενη κυριαρχία των τραπεζιτών που βρίσκονται αντιμέτωποι με το κινέζικο πλεόνασμα ρευστότητας.. Πριν την κρίση είχαν εφεύρει τρόπους να το διαχειρίζονται, αλλά αυτοί οι τρόποι οδήγησαν στην κρίση. Τώρα δεν αισθάνονται καθόλου καλά, γιατί οι οικονομικές δομές της Κίνας και η απρόβλεπτη νομισματική συμπεριφορά της, δεν προσφέρονται για τα μοντέλα των μπαιγνίων τους. Κάποιοι ήδη χάνουν και κάποιοι έχουν εγκλωβιστεί. Το σκληρό ευρώ βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα Γουάν που πεισματικά αρνείται να ανατιμηθεί Αυτό που τρέμουν είναι το ενδεχόμενο να προχωρήσουν Δυτικές κυβερνήσεις σε διακρατικές συμφωνίες με την Κίνα, που θα τακτοποιεί μέρος του χρέους εκτός αγορών, (δηλαδή χωρίς το δικό τους κέρδος και τη δική τους κυριαρχία). Τρομοκρατούν τις κυβερνήσεις τους με τα επακόλουθα αντισταθμίσματα τέτοιων συμφωνιών και εξασφαλίζουν έτσι τους όρους και το ρόλο τους. Είναι λοιπόν το λαμπρό πεδίο δόξας της υπεράσπισης του νεοπαγούς νομίσματος τους, αυτό που υπαγορεύει τις όποιες αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών ή υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της κεντρικής τους Τράπεζας;
Το αγωνιώδες ερώτημα είναι πόσο ποιο επικίνδυνα μπορεί να γίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Ας θυμηθούμε πως λίγους μήνες πριν ο Χαρίλαος Τρικούπης αναγκαστεί να πει το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο Βρετανικός οίκος Hambros, ο βασιλικός ταμίας Νικόλαος Θων και ο Ανδρέας Συγγρός, στοιχημάτισαν κατά τρόπο ασύστολο στην χρεοκοπία της Ελλάδας, που συντελέστηκε όταν ο Γεώργιος Α’ αρνήθηκε να υπογράψει όρους Δανείου. ενώ ο Διάδοχος συμμετείχε έφιππος σε διαδηλώσεις κατά της επιβολής φόρων. Οι επιπτώσεις του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου διήρκεσαν περίπου ενενήντα χρόνια κι ας μεσολάβησε το τέλος των αυτοκρατοριών και ας παρεμβλήθηκαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι! Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Τους όρους δανεισμού τους εγκρίνουν οι διαβόητες «αγορές». Το κερδοσκοπικό κεφάλαιο και οι αγορές είναι απρόσωποι παράγοντες. Οι τράπεζες της Γερμανίας της Βρετανίας και της Γαλλίας κρατούν το μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού χρέους και δεν έχουν πολιτικά κριτήρια για τη διακράτησή του. Η Ελληνική κυβέρνηση εκβιάζεται για πρόσθετα μέτρα, που οι ευρωπαίοι θέλουν να προτάξουν ως ανάχωμα στους κερδοσκόπους, για να τους κρατούν σε απόσταση από το Ευρώ. Δεν διστάζουν να μας συμπεριφερθούν όπως οι Αχαιοί στην Ιφιγένεια, εν μέσω ενός ακήρυχτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. Δεν τους αφορούν οι κοινωνικές μας αντοχές και μείς ως κοινωνία και πολιτεία, κάθε άλλο παρά αθώοι είμαστε. Κινδυνεύουμε εμείς και η επόμενες γενιές να υποστούμε την ατιμωτική μεταχείριση των υπηκόων μιας φτωχής επαρχίας.
Η προσπάθεια που καταβάλει ο Γιώργος Παπανδρέου, να επαναφέρει την αξιοπιστία της χώρας είναι Τιτάνια. Είναι υποχρεωμένος να διαπραγματευτεί πολύ σκληρά, για να μην φτάσει στα άκρα μια συνταγή μέτρων που θα σαρώσει την κοινωνική συνοχή μας. Όμως αυτή η διαπραγμάτευση γίνεται ενώ οι κερδοσκόποι των αγορών παίζουν μια μεγάλη παρτίδα με τους Ευρωπαίους Τραπεζίτες. Οι επιθέσεις στα Ελληνικά Ομόλογα είναι λυσσαλέες με στόχο όχι μόνο το Ευρώ, αλλά κάθε σκέψη των πολιτικών ανά τον κόσμο, να επιχειρήσουν να ελέγξουν το κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Οι ευρωπαίοι ηγέτες πήραν μια απόφαση «πολιτικής στήριξης», που απ’ ότι μπορούμε να καταλάβουμε, έχει περισσότερη σημασία για την μελλοντική, επιθυμητή, μονολιθικότητα των οικονομικών πολιτικών στην Ευρωζώνη, ως απάντηση στις «αγορές», παρά με το δικό μας πρόβλημα, όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε. Η αλήθεια ειπώθηκε και από τις δύο όψεις της από τον Πρωθυπουργό, μετά τη σύνοδο κορυφής των Βρυξελών που παρήγαγε το χρησμό της «πολιτικής στήριξης». Η μια όψη είναι η αναγκαστική παραχώρηση μέρους της κυριαρχίας μας, μετά την απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας. Η άλλη όψη είναι πως γίναμε «πειραματόζωο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η χώρα μας χρησιμοποιείται για να καλυφθούν πίσω της ευθύνες Ευρωπαίων ιθυνόντων.
Πολλοί αναρωτιούνται, πως στήνεται το παιχνίδι και ποιοι τελικά κερδίζουν; H απάντηση βρίσκεται στην ελευθεριότητα των αγορών «παραγώγων» και ιδιαίτερα των «ασφαλίσεων κινδύνων», δηλαδή στον πυρήνα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Η λογική λέει πως για να είσαι δικαιούχος μιας ασφάλειας, πρέπει να έχεις μεγαλύτερο συμφέρον στο να αποτρέπεις τον ασφαλιζόμενο κίνδυνο. Οι αστυνομικές ιστορίες μας λένε ότι ένας υπό πτώχευση σύζυγος με ψηλή ασφάλεια, κινδυνεύει από το σύντροφό του. Από τη δεκαετία του 1990, όταν οι «αγορές» μάγεψαν τους κυβερνήτες στον πλανήτη, ανάμεσα στα άλλα, οι περιορισμοί στο ποιος αγοράζει, στην αγορά παραγώγων, την ασφάλεια τίνος, ξεχάστηκαν. Το μαρτύριο της Ελλάδας διαδραματίζεται σήμερα στην περίφημη αγορά των credit default swaps, που υποτίθεται ότι έχει σκοπό της την εξασφάλιση των κατόχων ομολόγων απέναντι σε μια πιθανή χρεοκοπία. Ωστόσο, όταν ένα κερδοσκοπικό παιχνίδι στήνεται, η τιμή της εξασφάλισης μικρή σχέση έχει με τους πραγματικούς κινδύνους. Το παιχνίδι στήνεται από έναν οίκο-τράπεζα, όπως η γνωστή μας και μη εξαιρετέα Goldman Sachs που παίρνει ένα καλό «βιδάνιο». Είναι πολύ εύκολο να «χτυπηθεί» μετά από ένα «σφύριγμα» (ας πούμε ενός οίκου «αξιολόγησης») το spread των επιτοκίων σε ομόλογα όπως τα Ελληνικά, που έχουν μικρές συναλλαγές. Οι διαχειριστές των κατόχων των ομολόγων τότε, πληρώνουν κάτι παραπάνω για τη μεγαλύτερη εξασφάλιση που αγοράζουν, καταγράφοντας όμως γρήγορα (αν και συνήθως προσωρινά) κέρδη, από τα οποία εξασφαλίζουν σημαντικές αμοιβές. Όλοι τελικά ποντάρουν στο σενάριο της χρεοκοπίας, όλοι είναι ευχαριστημένοι και το κέρδος το πληρώνει τόσο η Ελλάδα όσο και οι αγοραστές τίτλων «υψηλής απόδοσης» (που εκδίδουν οι διαχειριστές των ομολόγων και των κινδύνων τους), οι οποίοι πιθανότατα θα μείνουν με μια φούσκα στα χέρια. Να η τέχνη των Golden Boys!
Εφόσον λοιπόν όλα αυτά έχουν να κάνουν ελάχιστα με την Ελλάδα, και την αντικειμενική εικόνα των δημοσιονομικών της, οι δηλώσεις εμπιστοσύνης και στήριξης, από τους αξιόπιστους εταίρους της, δεν μπορούν να έχουν αποτέλεσμα. Δυστυχώς οι διακινητές των τίτλων «υψηλής απόδοσης», έχουν μηχανισμούς που διασπείρουν σύγχυση και πανικό και απευθύνονται σε πελάτες που χαρακτηρίζονται από απληστία και αγαπούν το ρίσκο. Έτσι όλοι ποντάρουν σε μια αστάθεια που συντηρούν για να γίνει το παιχνίδι περισσότερο κερδοφόρο. Επομένως οι χλιαρές πολιτικές αποφάσεις δεν πτοούν τις αγορές. Πολύ περισσότερο όταν πιστεύουν ότι έχουν περιθώρια να μεταδώσουν και να διευρύνουν την αποσταθεροποίηση με στόχο ένα πολύ μεγαλύτερο παιχνίδι με το Ευρώ. Τι τους λέει η απόφαση «πολιτικής στήριξης» των «δυσκοίλιων» Ευρωπαίων ηγετών; Η ιστορία μοιάζει λίγο με ανέκδοτο. Είναι σαν να έχουν απαγάγει μια ωραία κόρη, λίγο άμυαλη που κυκλοφορούσε αργά τα βράδια, να ζητούν λίτρα με απειλή σεξουαλικής βίας και οι συγγενείς με τα λεφτά να απαντούν: «δεν άκουγε, μας έλεγε και ψέματα, καλά να πάθει, δεν θα πληρώσουμε εμείς τα κρίματά της», ενώ κάποιοι άλλοι συγγενείς, που φοβούνται και για τα δικά τους κορίτσια να λένε: «εμείς τα ‘παμε με τους γονείς της και θα πάρουν τα μέτρα τους, κι αν δεν το κάνουν θα το κάνουμε εμείς! Θα την κουρέψουμε, θα την πάμε και στην εκκλησία και να ξέρετε ότι δεν θα αφήσουμε πια κανένα κορίτσι μας να βγαίνει στα μπαρ!». Δηλαδή, κάντε της ότι θέλετε, τα λεφτά και τα δικά μας κορίτσια ξεχάστε τα!
Με άλλα λόγια οι κυβερνήσεις, δεκαεπτά μήνες μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης δεν έχουν καταφέρει να αγγίξουν και να περιορίσουν, με κανόνες και εποπτεία, αυτή την αγορά που παραμένει ριψοκίνδυνη και πηγή αστάθειας. Οι περίφημες «αγορές» αν δεν ελεγχθούν θα γίνουν Λερναία Ύδρα. Όμως, το αμαρτωλό δυτικό μοντέλο της περασμένης εικοσαετίας, φαίνεται πως δεν θα ξεψυχήσει εύκολα. Οι Μαρκήσιοι των τραπεζών δεν θα αφήσουν τους ενοχλητικούς πολιτικούς να σβήσουν το livre d’ ore του Μονεταρισμού. Οι Γερμανοί τραπεζίτες με την επιμονή τους στο σκληρό Ευρώ έχουν παγιδεύσει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αν και όλα δείχνουν πως αν δεν οδηγηθούμε σε ένα νέο σύστημα παγκόσμιας νομισματικής ισορροπίας, που θα λάβει σοβαρά υπόψη του την αναπτυξιακή πορεία της Κίνας (την οποία ακολουθούν Ινδία και Βραζιλία), η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν θα τελειώσει. Οι σημερινές ανακωχές είναι εύθραυστες. Το θέμα ασφαλώς δεν είναι η Ελλάδα. Τα μεγάλα προβλήματα δεν προέρχονται από τις μικρές (ή και μεγάλες) «αδύναμες» οικονομίες, αλλά από τη συνεχιζόμενη κυριαρχία των τραπεζιτών που βρίσκονται αντιμέτωποι με το κινέζικο πλεόνασμα ρευστότητας.. Πριν την κρίση είχαν εφεύρει τρόπους να το διαχειρίζονται, αλλά αυτοί οι τρόποι οδήγησαν στην κρίση. Τώρα δεν αισθάνονται καθόλου καλά, γιατί οι οικονομικές δομές της Κίνας και η απρόβλεπτη νομισματική συμπεριφορά της, δεν προσφέρονται για τα μοντέλα των μπαιγνίων τους. Κάποιοι ήδη χάνουν και κάποιοι έχουν εγκλωβιστεί. Το σκληρό ευρώ βρίσκεται αντιμέτωπο με ένα Γουάν που πεισματικά αρνείται να ανατιμηθεί Αυτό που τρέμουν είναι το ενδεχόμενο να προχωρήσουν Δυτικές κυβερνήσεις σε διακρατικές συμφωνίες με την Κίνα, που θα τακτοποιεί μέρος του χρέους εκτός αγορών, (δηλαδή χωρίς το δικό τους κέρδος και τη δική τους κυριαρχία). Τρομοκρατούν τις κυβερνήσεις τους με τα επακόλουθα αντισταθμίσματα τέτοιων συμφωνιών και εξασφαλίζουν έτσι τους όρους και το ρόλο τους. Είναι λοιπόν το λαμπρό πεδίο δόξας της υπεράσπισης του νεοπαγούς νομίσματος τους, αυτό που υπαγορεύει τις όποιες αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών ή υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της κεντρικής τους Τράπεζας;
Το αγωνιώδες ερώτημα είναι πόσο ποιο επικίνδυνα μπορεί να γίνουν όλα αυτά για την Ελλάδα; Ας θυμηθούμε πως λίγους μήνες πριν ο Χαρίλαος Τρικούπης αναγκαστεί να πει το «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο Βρετανικός οίκος Hambros, ο βασιλικός ταμίας Νικόλαος Θων και ο Ανδρέας Συγγρός, στοιχημάτισαν κατά τρόπο ασύστολο στην χρεοκοπία της Ελλάδας, που συντελέστηκε όταν ο Γεώργιος Α’ αρνήθηκε να υπογράψει όρους Δανείου. ενώ ο Διάδοχος συμμετείχε έφιππος σε διαδηλώσεις κατά της επιβολής φόρων. Οι επιπτώσεις του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου διήρκεσαν περίπου ενενήντα χρόνια κι ας μεσολάβησε το τέλος των αυτοκρατοριών και ας παρεμβλήθηκαν δυο παγκόσμιοι πόλεμοι! Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Τους όρους δανεισμού τους εγκρίνουν οι διαβόητες «αγορές». Το κερδοσκοπικό κεφάλαιο και οι αγορές είναι απρόσωποι παράγοντες. Οι τράπεζες της Γερμανίας της Βρετανίας και της Γαλλίας κρατούν το μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού χρέους και δεν έχουν πολιτικά κριτήρια για τη διακράτησή του. Η Ελληνική κυβέρνηση εκβιάζεται για πρόσθετα μέτρα, που οι ευρωπαίοι θέλουν να προτάξουν ως ανάχωμα στους κερδοσκόπους, για να τους κρατούν σε απόσταση από το Ευρώ. Δεν διστάζουν να μας συμπεριφερθούν όπως οι Αχαιοί στην Ιφιγένεια, εν μέσω ενός ακήρυχτου παγκόσμιου οικονομικού πολέμου. Δεν τους αφορούν οι κοινωνικές μας αντοχές και μείς ως κοινωνία και πολιτεία, κάθε άλλο παρά αθώοι είμαστε. Κινδυνεύουμε εμείς και η επόμενες γενιές να υποστούμε την ατιμωτική μεταχείριση των υπηκόων μιας φτωχής επαρχίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου