Τελευταίος Σταθμός (Κοινωνία άνευρη, συσκοτισμένη Πολιτεία)

Με αφορμή τα δημοσιεύματα του Γερμανικού Τύπου

Δημοσιεύτηκε στα "Καθημερινά Νέα" στις 26 φλεβάρη 2010

Πως το πολίτευμά μας έχει νοθευτεί, πως παρεκβάσεις σοβαρές χαρακτηρίζουν την μεταπολιτευτική μας διαδρομή, κάθε άλλο είναι, παρά διαπίστωση πρωτότυπη. Κατά τρόπο μοιρολατρικό, αποτελεί την κατακλείδα κάθε συζήτησης περί των δημοσίων πραγμάτων μας. Μα σαν ακούς πολιτικούς να το ψελλίζουν και επ’ αυτού ν’ αντιδικούν, σαν βλέπεις δημοσιογράφους να διατυπώνουν περισπούδαστους τάχα προβληματισμούς και απορίες, πάτρωνες συνδικαλιστές και εκπροσώπους να υψώνουν λόγο ασπόνδυλο, άλλους, στο επάγγελμα επαναστάτες βλοσυρούς, να καταγγέλλουν και σχολιαστές κάθε λογής ως διάσημες παρθένες να παρελαύνουν, δεν μπορείς παρά να θυμηθείς τον Τελευταίο Σταθμό του Σεφέρη:
……………………………………………………….
ψυχὲς μαραγκιασμένες ἀπὸ δημόσιες ἁμαρτίες,

καθένας κι ἕνα ἀξίωμα σὰν τὸ πουλὶ μὲς στὸ κλουβί του.
…………………………………………………………

Όμως ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Η κουβέντα δεν γίνεται για των δημοσκοπήσεων τα ευρήματα και για της βραδιάς την τηλεθέαση. Για τούτο και μεις, από τους καναπέδες μας δεν πάμε ήσυχοι για ύπνο και το πρωί δεν νοιώθουμε διόλου καλά, των παραθύρων καθώς τους ρόλους αναπαραστούμε σε συζητήσεις ρωμαίικες. Δεν είναι πια της φυλής μας η παραξενιά, να πιάνουμε στους καφενέδες συζητήσεις για τους άρχοντες και τα καμώματά τους και να χωρίζουμε σε βένετους, σε πράσινους και κόκκινους. Οι άρχοντες μας φάνηκαν ανίκανοι να προστατέψουν τους κόπους μας και χρήματα χάλασαν πολλά για της δικής τους της δόξας τα καπρίτσια, αλλά και πολλών θυλακίων το άνομο γέμισμα. Χειροκροτήσαμε πολλούς βασιλιάδες γυμνούς, αυλικούς με τερατώδεις προσωπίδες και σαλτιμπάγκούς παρατρεχάμενους και συγχωρήσαμε τσανακογλύφτες. Της βολής μας δούλοι γινήκαμε και στων νόμων στα κάθε λογής ανοίγματα, λάθρα τρυπώσαμε. Ξοδέψαμε το βιός γενιών που πέρασαν και γενιών που θα ‘ρθουν, αλόγιστα. Χρόνια τώρα μαθημένοι τη θέληση να βάζουμε πριν απ’ το νου, ελευθερία ζητήσαμε και πήραμε πολύ, στων άκρατων επιθυμιών μας να βγούμε το κυνήγι, δικαίωμα κραδαίνοντας θεμελιακό, της «ευτυχίας μας τη θήρα». Παρασυρθήκαμε στης ευμάρειας τα θέλγητρα και λησμονήσαμε της ηθικής μας ελευθερίας το αίτημα. Αποσυνθέσαμε της κοινωνίας μας την ηθική συγκρότηση και η πολιτεία μας έγινε σαθρή και ξένη. Οι επιτήδειοι άνοιξαν χάσμα εκκωφαντικό ανάμεσα στο νόμο και την ηθική και του δικαίου η αίσθηση έχασε της αρετής το ανάστημα. Άφρονες φανήκαμε το δίχως άλλο και σε απατηλά όνειρα παγιδευμένοι, είδαμε άρχοντες χωρίς αιδώ να μας εμπαίζουν. Θυμώσαμε και τώρα τι;
………………………………………………………..
άλλοι φωνάζουνε για να ξορκίσουν το δαιμονικό

άλλοι μπερδεύονται μες στ’ αγαθά τους, άλλοι ρητορεύουν
…………………………………………………………

Επιμηθείς, το δάχτυλο σηκώνουμε να δείξουμε ένα φταίχτη, σε μια κοινωνία άνευρη, σε μια πολιτεία συσκοτισμένη. Μα σαν της δίκης φτάνει η στιγμή, άναυδοι δήθεν και προσβεβλημένοι, ανακαλύπτουμε πως η χώρα έπεσε στη χρεία των «κουτόφραγκων» και των άλλων «βαρβάρων» τη χλεύη. Πολλές φορές πιστέψαμε πως μας ζήλευαν, πως κρυφά ή φανερά ζήταγαν το χαμό μας και πως σεβασμό δεν έδειχναν σε μας, τους… κληρονόμους του Χριστού και του Αλέξανδρου. Εύκολα τότε το δάχτυλο γυρίζουμε, πιστεύοντας πως ήρθε ο από μηχανής θεός να μας γλυτώσει. Δεν είναι δα η πρώτη φορά, αυτοί οι άνθρωποι υπήρξανε πολλές φορές «μια κάποια λύση». Ας προσέξουμε λοιπόν. Επιμηθείς μα όχι ανάξιοι, δεν μας ταιριάζει τόση ακρασία. Ίσως αυτός να ‘ναι «ο τελευταίος μας σταθμός». Ας μην ειπεί κανείς «εγώ δε φταίω»! Βίαια θ’ αλλάξει της ζωής μας η ρότα και πρόσωπο με πρόσωπο θα βρεθούμε με της συνείδησής μας τον έλεγχο.
…………………………………………………….
ή αυτό που θα ΄λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα

ή μοναχά κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων.
……………………………………………………...

Καιρός του σπείρειν, καιρός του θερίζειν. Σαν έρθει αυτός ο θέρος, μην περιμένουμε να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ' άλλο χωράφι. Μιας πολιτείας αυτάξιας ας έρθουμε επιτέλους Προμηθείς. Κι αν οι μνήμες μας κουβαλούν τη φρίκη από άλλες εποχές, ας την αφήσουμε αμίλητη να περπατάει. Είναι τώρα η στιγμή τη σκέψη μας να δοκιμάσουμε να αλλάξουμε. Ας ενεργήσουμε τώρα, με αρετή και φρόνηση. Μπορούμε! Ας μην αφήσουμε άλλο να μας έχουν σαν πραμάτεια!