Ποιος Θεός μας καλεί;

Οι εφιάλτες που μας βασανίζουν, δεν περιορίζονται στις ανασφάλειες και την αβεβαιότητα του οικονομικού μας σήμερα ή αύριο. Αφορούν τη διάγνωση για την ασθένεια του ανθρώπινου βίου και την πρόγνωσή ή διαίσθηση για τα δεινά που επέρχονται για την ανθρωπότητα. Όπως όμως μας λέει ο Καβάφης:

 «Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί… 
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα αντιλαμβάνονται...».

Η οικονομική κρίση, όπως κάθε κρίση, δεν είναι παρά ένα σύμπτωμα. Αυτός ο ύστερος, ο καταναλωτικός καπιταλισμός έχει οδηγήσει τους ανθρώπους της δύσης να χάνουν τον εαυτό τους και να προσπαθούν να ζήσουν ως μιμητές προτύπων που τους προβάλλονται. Το Αριστοτελικό «ειδέναι ορέγονται φύσει» διαστρέφεται σε «ηδονή ορέγονται παρά φύση». Η ανθρώπινη φύση καταδυναστεύεται από τον ολοκληρωτισμό της τεχνοκρατίας. Αυτός ο εσμός των σφηκών της οικονομικής ανάλυσης περί τις «αγορές» που μας κατακλύζει, σπέρνει το φόβο και την απελπισία. Ποιος Θεός μας καλεί;

Υπό το δέος της κρίσης, η πολιτική ως ισχύς ασκείται πλέον ξεδιάντροπα, απροσχημάτιστα και απροκάλυπτα εντός της Ευρώπης, παραμερίζοντας χωρίς αναστολές το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Η Γερμανική κυβέρνηση επιβάλει ότι νομίζει πως τη συμφέρει, καθοδηγούμενη από την  Deutsche Bundesbank. Όταν (αφελώς) ο Γιώργος Παπανδρέου τόλμησε να θέσει θέμα δημοψηφίσματος για τις αποφάσεις των ηγετών της Ευρώπης (με την σαφή μάλιστα επιδίωξή του να εγκριθούν και να δεσμεύσει την πορεία της χώρας για χρόνια), άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως για την Ελλάδα. Είναι προφανές πως όλο το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο τρέμει στην ιδέα να υπάρξει μια εκτός ελέγχου διαδικασία. Και ώ του θαύματος, τρία κόμματα τσουβαλιάστηκαν σε μια νύχτα στο σακί ενός αμείλικτου διλήματος: ευρώ και πόνος ή δραχμή και καταστροφή.  Στην Ιταλία με συμφωνία των κομμάτων, παραδόθηκε η πρωθυπουργία σε  έναν άλλο τεχνοκράτη, τον Μάριο Μόντι, που έχει υπηρετήσει ως Ευρωπαίος Επίτροπος σε θέματα Εσωτερικών Αγορών, Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών και έπειτα ως Επίτροπος Ανταγωνισμού, είναι παράλληλα και διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs, ενώ έχει υπάρξει και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Ομίλου της Trilateral Commission, μιας Λέσχης που ίδρυσε ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι μετά από παραγγελία του Ντέιβιντ Ρόκφελερ. Στην ίδια Λέσχη είναι μέλος και ο Λουκάς Παπαδήμος. Η αριστοκρατία των τεχνικών του χρήματος, ως από μηχανής θεός.

Όσο η πολιτική παραμένει εγκλωβισμένη  στο κράτος και η κοινωνία θα αποτελεί ένα δομημένο σύμπλεγμα σχέσεων καταναγκασμού, τόσο η ατομικότητα θα συνθλίβεται, η κοινότητα δεν θα επιτυγχάνεται, η πολιτεία δεν θα συγκροτείται, η ηθική θα προσδιορίζεται μεταφυσικά και οι κανόνες δικαίου δεν θα απονέμουν δικαιοσύνη. Οι επαναστάσεις ξέρουμε πως ανακυκλώνουν τον ολοκληρωτισμό. Οι εξεγέρσεις μένουν μετέωρες. Ο πολιτικός έρωτας εκλείπει και οι επιθυμίες μας μάχονται στις οπισθοφυλακές δικαιωμάτων.

Η Ελλάδα είναι αδύναμη. Όχι γιατί είναι μια μικρή και ξέπνοη οικονομία, αλλά γιατί οι νεοέλληνες έχουν γευτεί τους λωτούς της τεχνοκρατίας, έχουν διαμορφώσει ένα αυθαίρετο και κακόγουστο κοινωνικό οικοδόμημα  και έχουν χάσει το σθένος που θα απαιτούσε μια αναγέννηση βασισμένη στον πολιτικό έρωτα. Πολύ φοβάμαι ότι ο πόνος για τις απώλειες της ευμάρειας, είναι ασήμαντος μπροστά στο φορτίο που θα παραδώσουμε στα παιδία μας, μαζί με ένα φόβο που θα λειτουργήσει διαλυτικά για τις επόμενες γενιές. Θα καταφέρουμε άραγε να τραγουδήσουμε μαζί τους το «περιγιάλι το κρυφό» του  Σεφέρη, να τους πούμε για τον έρωτα και την ομορφιά, που σαν σβήσουν τα εφήμερα πάνω στην άμμο την ξανθή, μας βοηθούν να δούμε τη ζωή μας κριτικά, ή θα μας απορρίψουν, γιατί θα τους έχουμε οδηγήσει πέρα από την απόλυτη απελπισία  και θα τους αφήσουμε να αναζητούν το πέρασμα προς την απόλυτη ελπίδα; Θα τραγουδήσουν τάχα μόνοι τους, σαν τον ινδό του Καζαντζάκη, «Δεν ελπίζω πια, δε φοβάμαι πια. Είμαι ελεύθερος»; Μα ποιόν θα βρούνε Θεό τότε για να σώσουν;