Ανομολόγητη απάτη και επικίνδυνες αυταπάτες

Στις εκλογές της 17^ης Ιουνίου όλα ανεξαρτήτως τα κόμματα, με εξαίρεση το ΚΚΕ (που χρησιμοποιεί μουσειακό λόγο), δεν είχαν καμιά παροχή να υποσχεθούν. Εξάλλου κανείς δεν θα τους πίστευε πλέον. Σοφίστηκαν λοιπόν  να υποσχεθούν παραχωρήσεις από τρίτους (και εν προκειμένω την Τρόϊκα), υπό τη μορφή «αναδιαπραγμάτευσης», «επαναδιαπραγμάτευσης», ή «αντικατάστασης» του Μνημονίου. Ο πρώτος διδάξας και εμπνευστής των “αντιμνημονιακών” λεονταρισμών ως αντιπολιτευτικής τακτικής, υπήρξε βεβαίως ο Αντώνης Σαμαράς. Πραγματικός νικητής όμως του διαγωνισμού αυτής της ανοησίας, αναδείχθηκε φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ, υποσχόμενος, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι η Ελλάδα μπορεί να εξασφαλίσει την δανειακή ρευστότητα από τους εταίρους της, ώστε να παραμείνει στο ευρώ, χωρίς να δώσει καμία εγγύηση ή δέσμευση από τη δική μας πλευρά για τον τρόπο και το χρόνο που θα μειώσουμε τα ελλείμματά και θα αποκαταστήσουμε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, ώστε να επιστρέψουμε αυτά τα δανεικά. Την ώρα που οι αγορές μας θεωρούν απόλυτα αφερέγγυους, έχουν προ πολλού κλείσει την πόρτα και αποκλείεται να την ξανανοίξουν για πολλά χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε ότι θα αναγκάσει τους 16 εταίρους μας, στην Ευροζώνη, να συμφωνήσουν πως θα χρηματοδοτούν επ’ αόριστον και απεριόριστα την Ελλάδα. Χωρίς κανένα έρεισμα στην πραγματικότητα και χωρίς καμία επίσημη ή ανεπίσημη τοποθέτηση ευρωπαϊκής κυβέρνησης (ή έστω κάποιας σοβαρής πολιτικής δύναμης στον ευρωπαϊκό χώρο) που να την στηρίζει, αυτή η υπόσχεση επιβραβεύθηκε στην κάλπη, με 26,96% (στο οποίο μάλλον θα πρέπει να προστεθεί και το 7,51% των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ). Η ευθύνη και των αντιπάλων αυτών των δυο κομματικών μορφωμάτων, για το σκηνικό που προέκυψε από την κάλπη, προέρχεται από το γεγονός πως διεκδίκησαν και αυτοί το ίδιο ακριβώς βραβείο, έστω και με λιγότερη ξεδιαντροπιά και αυθάδεια, συντελώντας σε μια απάτη που επιχειρεί να κρύψει την αλήθεια, την οποία κανείς δεν θέλει να ομολογήσει. Δηλαδή πως αφενός οι κυβερνήσεις των επόμενων χρόνων δεν θα είναι παρά κυβερνήσεις διαχείρισης της πτώχευσης, της οποίας τις συνέπειες δεν μπορούμε να αποφύγουμε, αφετέρου πως η κεντρική ιδέα της ευρωπαϊκής πολιτικής, που ακολουθείται σήμερα, μπορεί να είναι λανθασμένη, αλλά δεν θα αλλάξει απλώς για το χατίρι μας.

Η νέα κυβέρνηση συνεργασίας που θα προκύψει, χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ήδη αυτοϋπονομευτεί, επειδή τόσο το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, όσο και η ΔΗΜ.ΑΡ., αρνήθηκαν να πουν όλη την αλήθεια στους πολίτες. Η πικρή αλήθεια, που επιμένουμε να αγνοούμε, είναι ότι η χώρα μας καλείται να επιβιώσει σε έναν κόσμο χωρίς νέα δανεικά, που σημαίνει μια οικονομική ζωή με ζήτηση ανίκανη να κινήσει την οικονομία και να δημιουργήσει απασχόληση. Δυστυχώς πολύ μεγάλο μέρος από τον εγχώριο πλούτο, δημόσιο και ιδιωτικό, που στήριζε τη ζωή των Ελλήνων, καταστρέφεται, στερούμενος την ρευστότητα για τη συντήρησή του. Περιουσίες και παραγωγικές δομές δεν μπορούν ούτε να διατηρηθούν, ούτε να αλλάξουν χέρια. Το βιοτικό επίπεδο της Ελλάδας προσαρμόζεται βίαια εδώ και δύο χρόνια, όχι στον πλούτο που μπορεί να παράγει αυτή η χώρα, αλλά στον πλούτο που θα απομείνει, μετά την καταστροφή την οποία η απότομη περιστολή της ζήτησης επιφέρει τόσο στην εργασία όσο και στο παραγωγικό κεφάλαιο. Αυτός ο πλούτος, είναι δυστυχώς πολύ λίγος. Δυστυχέστερα δε, όση συζήτηση και αν κάνουμε περί την διανομή του ή ακόμα και τη βίαια αναδιανομή του, μπορεί να γίνουμε αρεστοί ή δυσάρεστοι αλλά το πρόβλημα της αύξησής του δεν θα το λύσουμε.  Για να αυξηθεί, θα περάσει πολύς καιρός και θα απαιτηθεί προηγουμένως πλήρης αναδιάρθρωση των δομών της οικονομίας μας και του τρόπου λειτουργίας του κράτους. Η περιλάλητη «Ανάπτυξη»  δεν μπορεί να γίνει χωρίς την βαθειά συνεργασία με τους εταίρους μας, για την αντιμετώπιση του δύσκολου δικού μας προβλήματος, ως ενός μέρους όμως εκ των κοινών μας προβλημάτων. Το Μνημόνιο είναι το μόνο προσφερόμενο εργαλείο και κατ’ ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μια προσπάθεια να συμφωνηθούν οι βάσεις αμοιβαίας κατανόησης για την ενεργοποίηση της μοναδικής διαθέσιμης χρηματοδότησής μας, η οποία θα μας επιτρέψει μια συντεταγμένη διαχείριση όλων αυτών των καταστρεπτικών συνεπειών της πτωχευτικής διαδικασίας στην οποία έχουμε εισέλθει. Το σχέδιο «διάσωσης», όπως αποκαλείται αυτή η διαχείριση, αποτελεί, ούτως ή άλλως, αντικείμενο διαρκών προσαρμογών και συμπληρώσεων, στα πλαίσια όμως πάντα της συναντίληψης με τους εταίρους μας, για την αντιμετώπιση των κοινών μας προβλημάτων, τα οποία δυστυχώς είναι ουκ ολίγα και εξόχως δυσκολότερα από το δικό μας.

Όμως με ποιόν τρόπο να βρουν το σθένος οι ηγεσίες που κυβέρνησαν τόσα χρόνια, να πουν τέτοιες αλήθειες σε ένα λαό που τον έμαθαν πως το καθήκον της πολιτικής είναι οι παροχές, οι διευκολύνσεις και η παράκαμψη των νόμων; Γιατί ασφαλώς τα αίτια της πτώχευσής μας δεν είναι το Μνημόνιο. Είναι πρώτα απ’ όλα η έκπτωση του πολιτικού μας βίου και οι συνέπειες της στην οικονομία και την κοινωνία, η οποία εθίστηκε στην ανομία και έκανε ιδανικό της την ιδιωτικότητα. Όσο και αν έχουν δίκιο όσοι θα επισημάνουν πως οι παροχές έγιναν με δανεικά για να μη θιχτούν ή για να τροφοδοτηθούν ολιγαρχικά συμφέροντα, όλοι γνωρίζουμε πως τα κάθε λογής επί μέρους συμφέροντα ικανοποιήθηκαν σε βάρος του «κοινού αγαθού». Τώρα λοιπόν, την ώρα που οι ραντιέρηδες και οι κομπραδόροι απέσυραν ήδη και τα δικά τους ρευστά από την οικονομία, την ίδια ώρα που η διαφθορά αρχίζει να αποκτά ονοματεπώνυμο, ποιά ηγεσία θα μπορέσει να σταθεί αξιόπιστα απέναντι στον κοινωνικό ορυμαγδό που θα ακολουθήσει, με τους ανέργους να στρέφονται κατά των ξένων μεταναστών, τους απελπισμένους μικρομεσαίους να στρέφονται κατά του κράτους, την εγκληματικότητα να αυξάνει, τη δημοκρατία να περιφρονείται και τις γενιές να ανοίγουν τον μεταξύ τους πόλεμο; Σε ποιές διαδρομές θα βρεθεί ο πολιτικός μας βίος; Αν κάποιοι ετοιμάζονται για την ασύστολη καπηλεία των συντεχνιακών αντιδράσεων και της κοινωνικής ανασφάλειας, πρέπει να προσέξουν πολύ. Η επιβεβαίωση του ποσοστού της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο 6,9%, σημαίνει ότι το αυγό του φιδιού έχει ήδη ανοίξει. Πολιτικές απάτες και αυταπάτες, θα μας οδηγήσουν στους πιο σκοτεινούς μας φόβους.