Τι είπατε;

Ο καθηγητής Γιάννης Πανούσης, αν και υπουργός του Αλέξη Τσίπρα, είναι φανερό πως αισθάνεται ως εγκληματολόγος στον τόπο του εγκλήματος. Η αποφασιστικότητα με την οποία τοποθετείται χωρίς περιστροφές απέναντι στην Πρόεδρο της Βουλής, μάλλον δεν προέρχεται μόνο από το  γεγονός ότι στην πολιτική της συμπεριφορά και στον πολιτικό της λόγο, που ενδύεται την νομικίστικη περιβολή της ιδιότυπης γλώσσας των δικογράφων, διακρίνει την θρασύτητα και ξιπασιά  εκείνου του ειδικού τύπου των δικηγόρων που ευδοκιμούν στα ποινικά δικαστήρια.
 

Είναι εμφανές ότι  η Ζωή Κωνσταντοπούλου διαθέτει ισχυρή θέληση και έχει μεγάλη ικανότητα να παίρνει αποφάσεις. Όμως η ορμή της φαίνεται πως την καθιστά εργασιομανή, δογματική και ισχυρογνώμονα. Η συμπεριφορά της δείχνει άνθρωπο ο οποίος είναι πάρα πολύ φιλόδοξος, με αυτοπειθαρχία και ικανότητά να επικεντρώνονται στο στόχο του. Μοιάζει να έχει ένα μόνιμο κίνητρο να αλλάξει τις καταστάσεις, σε τέτοιο βαθμό που καταλήγει να μάχεται με το περιβάλλον της. Έχει αποδείξει πως ακόμη κι αν όλοι αντιτάσσονται στις απόψεις της, εκείνη θα επιμείνει αμετακίνητη τις απόψεις της. Εντούτοις, είναι αρκετά ανυπόμονη και ενώ είναι τολμηρή  μπορεί πολύ εύκολα να περάσει στο άλλο άκρο και να εμφανίζεται ξεροκέφαλη, εγωκεντρική και αναίσθητη. Μπορεί να της προσαφθεί πως αγωνίζεται να αποκτήσει τον έλεγχο, απαιτεί αναγνώριση για τα «επιτεύγματά» της και ενδιαφέρεται περισσότερο να περάσει το δικό της,  παρά να συμπορευθεί με τους άλλους. Όλα αυτά κάτω από ένα σαρδόνιο χαμόγελο.

Στα παραπάνω είναι εύκολο, ένας εγκληματολόγος να αναγνωρίσει τον τύπο ιδιοσυγκρασίας που ο Ιπποκράτης διαχώριζε ως «χολερικό». Αυτό βέβαια σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με έναν χαρακτήρα απολύτως ακατάλληλο για το αξίωμα του Προέδρου της Βουλής. Ωστόσο ο αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης δεν περιορίζεται σε τέτοιες διαπιστώσεις. Αισθάνεται την ανάγκη να επισημάνει και να υπενθυμίσει δημόσια και με δηκτικότητα, πως οι εκλογές φέρνουν αλλαγή κυβέρνησης και όχι πολιτεύματος και πως το πολίτευμα της Ελλάδας δεν είναι αυτό μιας Λαϊκής Δημοκρατίας. Η φράση του: «Ώρα για να ξεδοντιαστούν όλα τα φίδια που απειλούν  την κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία», ξεπερνά τις επισημάνσεις της καθηγήτριας Φιλοσοφίας Βάσως Κιντή για τη συμπεριφορά της Προέδρου της Βουλής:  «Περιφρονεί αποφάσεις οργάνων του κοινοβουλίου και της κυβέρνησης και αδιαφορεί για το κρίσιμο συμφέρον της χώρας προκειμένου να εξυπηρετήσει δικούς της προσωπικούς σχεδιασμούς.»

Λίγο πριν το Δημοψήφισμα η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν αυτή που προσωποποιούσε και ενσάρκωνε μια ιδιότυπη μείξη σταλινισμού και μακαρθισμού, την οποία υιοθετούσαν, καλλιεργούσαν και μετέρχονταν και πολλοί εκπρόσωποι της Κυβέρνησης.  Πρωτοστατούσε σε μια επιχείρηση για πολιτική καταστολή στο ιδεολογικό πεδίο, με ποινικοποίηση απόψεων. Έφερε στο κέντρο του πολιτικού διαλόγου μια πολιτικά κατευθυνόμενη, μεθοδική και μαζική απαγγελία κατηγοριών για προδοσία. Απεύθυνε ανυπόστατες και άδικες κατηγορίες καθ’ οιουδήποτε μη συμπλέοντος με τις κυβερνητικές απόψεις. Εκτράπηκε σε αήθεις και δημαγωγικές τακτικές επιθέσεων, δίνοντας έμφαση σε λαϊκιστικά και εθνικιστικά επιχειρήματα. Μετά το Δημοψήφισμα δυναμιτίζει συστηματικά και με κάθε τρόπο, οποιαδήποτε συζήτηση και οποιαδήποτε δυνατότητα συναίνεσης και υποδαυλίζει ένα διχαστικό κλίμα. Τώρα  έχει γίνει προφανής η ιδεολογική και πολιτική θέση της κυρίας Κωνσταντοπούλου, η οποία δεν είναι άλλη από την επιβολή μιας ανομολόγητης επανάστασης, με την ίδια πρωταγωνίστρια, που θα φέρει ανατροπές στο πολιτειακό καθεστώς, αλλά και τον στρατηγικό προσανατολισμό της διεθνούς θέσης της χώρας.

Το Μέγαρο Μαξίμου ακολουθεί μια άτολμη πολιτική κατευνασμού και περιορίζεται σε ψελλίσματα περί «θεσμικής δυσαρμονίας» μέσω non paper, τα οποία η Πρόεδρος περιφρονεί. Από τη δική της σκοπιά, διακηρύσσει πως ο Πρωθυπουργός βρίσκεται υπό το κράτος εκβιασμού, στον οποίο έχει υποκύψει (δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι έχει περιέλθει σε κατάσταση που δεν του επιτρέπει να προασπίσει τα λαϊκά και εθνικά συμφέροντα). Δια λόγων και έργων, με κατάχρηση του αξιώματός της, με συστάσεις επιτροπών με προπαγανδιστικές στοχεύσεις, με αποστολές επιστολών και καταγγελιών περί «πραξικοπήματος» και καταπάτησης συνταγματικών επιταγών, η Πρόεδρος της Βουλής διεκδικεί μερίδιο στην διαμόρφωση της πολιτικής του κράτους και την άσκηση της εξουσίας. Η κατάρρευση της κυβερνητικής στρατηγικής στο μέτωπο της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές της χώρας, δεν ανέστειλε την προσχεδιασμένη και μεθοδικά ανελκόμενη επιδίωξή της. Έφθασε ως το σημείο να ζητά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να προωθήσει αυτός διεθνώς τις απόψεις της, ώστε να ασκηθεί μια παράλληλη προς την κυβέρνηση διπλωματία (πράγμα που διέπραξε και με επιστολή της προς τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) και να απαιτεί από τον Πρωθυπουργό  τη «συνέτιση» υπουργών που την επικρίνουν.  Με άλλα λόγια αν δεν επεξεργάζεται και απεργάζεται, σίγουρα φλερτάρει με μια καθεστωτική εκτροπή. Όπως καταγγέλλει ο Γιάννης Πανούσης, η Πρόεδρος της Βουλής  θέλει να υποκαταστήσει τον Πρωθυπουργό. Μάλλον γιατί τον θεωρεί λιποβαρή η ακυρωμένο.

Παραδόξως, η Ζωή Κωνσταντοπούλου διακηρύσσει ότι τιμά τον Αλέξη Τσίπρα, για την προσφορά του στον ελληνικό λαό! Σε τι ακριβώς αναφέρεται; Μάλλον στην αξιοζήλευτη και αξεπέραστη δεινότητα του τελευταίου ως αγκιτάτορα. Δηλαδή ότι εξέφρασε αυθεντικότερα έναντι πολλών άλλων, τη δυσφορία για την ηθική παρακμή που κατέκλυζε το δημόσιο βίο και από πολιτική δυσαρέσκεια απέναντι σε ένα παρεκβατικό πολιτικό σύστημα  την ανέβασε, εκμεταλλευόμενος την έλευση της τρόικα, στο επίπεδο της αγανάκτησης  και εντέλει την μετασχημάτισε σε πολιτική οργή απέναντι στα παλαιότερα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό και το σύστημα διακυβέρνησης που είχε διαμορφωθεί τα σαράντα τελευταία χρόνια. Βέβαια για να το πετύχει, απευθύνθηκε στο θυμικό και το συναίσθημα απομακρυσμένος από τη λογική και τη σύνεση. Συνέπλευσε με πολλές παρανοϊκές και ακραίες ιδέες. Εξέθρεψε και επαγγέλθηκε μια άφρονα φαντασίωση γεμάτη από λαϊκισμό, βασισμένη σε πολλούς αστικούς μύθους και την αναγόρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης - και ιδιαίτερα της Γερμανίας - σε εχθρό του Έθνους. Το γεγονός ότι αυτή η φαντασίωση σήμερα έχει συντριβεί, ενώ έχει σπρώξει τη χώρα βαθύτερα σε συνθήκες διάλυσης του πολιτικού συστήματος, της οικονομικής ζωής και του κοινωνικού ιστού, δεν πτοεί την κυρία Κωνσταντοπούλου. Η ίδια προωθεί μια δική της επαναστατική πλατφόρμα, πάνω στη δυναμική της αγκιτάτσιας που την έφερε στη σημερινή πλεονεκτική της θέση, η οποία της επιτρέπει να φαντάζεται και να διεκδικεί Περονικές δόξες. Επικαλούμενη μάλιστα, απολύτως διεστραμμένα το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος ωθεί σε λαϊκή εξέγερση.  Θέλει να επιτάξει τους θεσμούς της πολιτείας, στην υπηρεσία της δικής της ιδέας και σκοπού, δηλαδή σε μια απόφαση για μονομερή διαγραφή του χρέους, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Όλοι οι υποψήφιοι σωτήρες επιδιώκουν μια περίοδο ασυδοσίας όπου θα μπορούν να πραγματοποιηθούν επικίνδυνα και παρανοϊκά σενάρια. Ελπίζουμε πως μια τέτοια ευκαιρία δεν θα την έχει η κυρία Κωνσταντοπούλου. Αν όμως οι ολοκληρωτικές αντιλήψεις που υφέρπουν και αναθυμιάζουν στην όλη πολιτική πρακτική της, σε συνδυασμό με την ηθική εξαθλίωση της κοινωνίας, παράγουν ελεεινά πολιτικά αποτελέσματα που προσομοιάζουν στο φασιστικό φαινόμενο, τότε υπάρχει ζήτημα πολιτειακού συναγερμού.