ΒΙΑΝ ΔΕ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΙ ΜΕΤΑΒΟΛΗΣ ΜΗ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙΝ ΟΤΑΝ ΑΝΕΥ ΦΥΓΗΣ ΚΑΙ ΣΦΑΓΗΣ ΑΝΔΡΩΝ ΜΗ ΔYΝΑΤΟΝ Ή ΓΙΓΝΕΣΘΑΙ
ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΗΝ ΗΣYΧΙΑΝ ΔΕ ΑΓΟΝΤΑ ΕΥΧΕΣΘΑΙ ΤΑ ΑΓΑΘΑ ΑΥΤΩ ΤΕ ΚΑΙ ΤΗ ΠΟΛΕΙ

Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου 2015

Περί Αφηγημάτων και Δαιμονίων (βατσιτσέλο-βατσιτσό)

Ας τα πούμε ξανά αυτά που λέγαμε και μετά τις εκλογές του 2012, μιας και μετά από τρία χρόνια αποτύχαμε να αλλάξουμε κάτι ουσιαστικό στον πολιτικό μας βίο και συνεχίζουμε να βουλιάζουμε στην αχλή της πολιτικής διαταραχής μας.

Άντε πάλι μπλεγμένοι με τα περίφημα αφηγήματα. Να πάρει δηλαδή ο πολιτικός λόγος τη μορφή μιας Νουβέλας, διασκευασμένης ενδεχομένως σε σενάριο για τις ανάγκες μιας τηλεταινίας. Αντί για ορθό λόγο, πολιτικό νου και σαφείς πολιτικές θέσεις, η διατύπωση μιας ασάφειας που υποτίθεται πως μπορεί να αποδοθεί με συντομία, ρεαλισμό ύφους, ύπαρξη συγκεκριμένης πλοκής και τονισμό του αισθηματικού και ψυχολογικού στοιχείου.

Μετά τις ανατροπές και τις αποκαλύψεις του τελευταίου τρίμηνου, οι παραδοξολογίες κάθε είδους και ποιότητας θα κατακλύσουν τον δημόσιο διάλογο. Ωστόσο, σε αυτή τη σύντομη προεκλογική περίοδο μάλλον θα λείψουν τα μεγάλα αφηγήματα και θα αρκεστούμε σε spectacles όπου θα κριθούν οι performers. Μιας και υποσχέσεις δεν μπορούνε άλλες να δοθούν πειστικά, μικρά tricks θα κυριαρχήσουν. Μετά από μια επτάμηνη περίοδο αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης και hipster style διαπραγμάτευσης, η μέγγενη του νέου μνημονίου δεν αφήνει πολλά περιθώρια για μεγάλες μπούρδες, νέα ψέματα και νέες αυταπάτες.

Οι παλινωδίες και οι αμφιθυμίες όσων κυβέρνησαν, δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχουν νέες ιδέες αλλά στο ότι δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τις παλαιές ιδέες και συνήθειες. Όσο δεν υπάρχει ένα νέο εθνικό σχέδιο που θα τεθεί με ειλικρίνεια και τόλμη ενώπιον των πολιτών, για την διαμόρφωση μιας νέα κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης, τα  βαθιά κοινωνικά ρήγματα που έχει επιφέρει η επελθούσα ύφεση και η κατάρρευση της μεσαίας τάξης, μπορεί να γεννήσουν ασύμμετρους πολιτικούς κινδύνους ικανούς να απειλήσουν τη συνοχή του Ελλαδικού πολιτικού-κοινωνικού σχηματισμού ως τα βάθη της υπόστασής του.

Όμως, ακόμα και τώρα, με ποιόν τρόπο να βρουν το σθένος οι ηγεσίες που πολιτεύτηκαν, διαπαιδαγώγησαν πολιτικά την κοινωνία και κυβέρνησαν τόσα χρόνια, να μιλήσουν ευθέως σε ένα λαό που τον έμαθαν πως το καθήκον της πολιτικής είναι οι παροχές, οι διευκολύνσεις και η παράκαμψη των νόμων; Γιατί ασφαλώς τα  αίτια της πτώχευσής μας δεν είναι το Μνημόνιο. Είναι πρώτα απ’ όλα η έκπτωση του πολιτικού μας βίου και οι συνέπειες της στην οικονομία και την κοινωνία, η οποία εθίστηκε στην ανομία και έκανε ιδανικό της την ιδιωτικότητα. Όσο και αν έχουν δίκιο όσοι θα επισημάνουν πως οι παροχές έγιναν με δανεικά για να μη θιχτούν ή για να τροφοδοτηθούν ολιγαρχικά συμφέροντα, όλοι γνωρίζουμε πως τα κάθε λογής επί μέρους μικρά συμφέροντα ικανοποιήθηκαν σε βάρος του «κοινού αγαθού».

Αφού λοιπόν είπαμε ψέματα πολλά, ας πούμε και μια αλήθεια.  Δεν αντιμετωπίζουμε μια οικονομική κρίση αλλά από το 2010 βρισκόμαστε σε μια κατάσταση χρεοκοπίας. Τα προγράμματα που μας προσφέρθηκαν, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ένα εγχείρημα διαχείρισης και μη πιστοποίησης της χρεoκοπίας, την περίφημη αποφυγή "πιστωτικού γεγονότος".  Όπως έχουμε καταλάβει πλέον, η μη αποδοχή τους θα πιστοποιήσει την χρεοκοπία μας και θα αποκλείσει επί μακρόν κάθε είδους εξωτερική χρηματοδότηση. Η χρεοκοπία ενός κράτους δεν είναι μια υπόθεση που μπορεί να περάσει χωρίς βαριές συνέπειες για κάθε υπήκοό του και τις δομές της χώρας στο σύνολό τους. Ισοδυναμεί με μεγάλη εθνική ήττα και μπορεί να πάρει τις διαστάσεις εθνικής καταστροφής, με συνέπειες ανάλογες ενός πολέμου.

Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος του Ιουλίου είναι η κραυγή μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας που βιώνουν την απότομη παύση μιας ακατάσχετης χρηματοδότησης. Ίσως είναι κραυγή απελπισίας και να προοιωνίζει κοινωνική έκρηξη και τον κίνδυνο για αλληλοσπαραγμό. Αλλά ας μη μας διαφεύγει ότι ο κοινωνικός κατακερματισμός είχε προηγηθεί της χρεοκοπίας και ήταν το αποτέλεσμα του μοντέλου με το οποίο μεγεθυνόταν η οικονομία μας. Ως νεοέλληνες, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τα δαιμόνια μας.

Όμως ο γάιδαρος δεν πετάει! Είναι βέβαιο πως χωρίς την άμεση και εκ βάθρων αλλαγή του κράτους, σε όλες τις δομές και τις λειτουργίες του, πολιτικές και γραφειοκρατικές, καμία έξοδος από την κατάσταση χρεοκοπίας δεν είναι εφικτή. Αυτό ωστόσο δεν αρκεί, ούτε μπορεί να είναι επιτυχής η αλλαγή που θα επέλθει με τις «μηχανικές» παρεμβάσεις που υπαγορεύονται από έξω. Οι εθνικές μας κραυγές διαμαρτυρίας, αγανάκτησης ή περιφερόμενης υπερηφάνειας, θα γίνουν εθνικός οδυρμός, αν δεν καταφέρουμε να ανασυνταχθούμε σε ένα συνεκτικό πολιτικό βίο. Μόνο τότε θα καταφέρουμε να έχουμε την κοινωνική αντοχή για ένα νέο παραγωγικό καταμερισμό, που θα μας επιτρέψει την ανάκτηση της θέσης μας στο σκληρό διεθνές οικονομικό περιβάλλον.

Ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα από μια σύμμειξη ιδεολογημάτων, ψευδαισθήσεων και πρακτικών, που ηγεμόνευσαν στις πολιτικές διαδρομές της γενιάς του πολυτεχνείου και της μεταπολίτευσης, δημιουργώντας μια μαγική εικόνα, κατάφερε και πήρε την εντολή για μια μάχη οπισθοφυλακής, αλλά αυτή δεν είχε τον χαρακτήρα και τη δυναμική μιας πραγματικής αλλαγής. Η Θερινή του μετάλλαξη προφανώς δεν αρκεί, γιατί έγινε υπό το κράτος ομολογημένου φόβου και στερείτε βάθους πεδίου και πολιτικού έρματος. Για τούτο, το κόμμα που του απέμεινε παρουσιάζει έντονα σημάδια μιας διπολικής διαταραχής. Αλλά δεν είναι μόνο το ιδιότυπο κόμμα της αριστεράς που βρέθηκε αίφνης στη θέση του Δαμοκλή και η ηγεσία του αντίκρισε, πάνω από τα κεφάλια της, από τρίχα κρεμάμενη μια σπάθα. Στην ίδια θέση βρίσκεται το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του. Ο αθεράπευτος αυτισμός των Ελλήνων πολιτικών δεν τους επιτρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματική απειλή. Διατυπώνουν κίβδηλα διλήμματα. Κάποιοι ονειρεύονται ρόλους παράκαιρους. Άλλοι παριστάνουν τους νοικοκυραίους και άλλοι καμαρώνουν που γινήκαν νοματαίοι. Καμώνονται πως υπερβαίνουν εαυτόν, υπό το βάρος του αναμενόμενου αποτελέσματος, που σε άλλους πέφτει μακρύ και σε άλλους κοντό.


Αν πιστέψουμε τους αναλυτές και τις δημοσκοπήσεις το 80% των εκλογέων προσανατολίζονται στην επιλογή κομμάτων που ομνύουν στη ευρωπαϊκή δέσμευση της χώρας. Θα μπορέσουν να αντιληφθούν, αυτά τα κόμματα, πως έχουν ένα πατριωτικό χρέος; Να παραμερίσουν την προσχηματική αναζήτηση ιδεολογικής ενότητας και να εργαστούν για την αναγκαία πολιτική ενότητα που θα στοχεύει στην ευκαρπία αυτής της δέσμευσης; Να συμφωνήσουν και να συμπράξουν σε μια αναγεννητική αυτοκαταστροφή του κακοφορμισμένου πολιτικού συστήματος, στο οποίο κατέληξε η Μεταπολίτευση του 1974 και να εργαστούν από κοινού για τη διαμόρφωση και εφαρμογή ενός ρεαλιστικού σχεδίου εθνικής πολιτειακής, πολιτικής και οικονομικής ανασυγκρότησης, εγκαταλείποντας αφηγήματα και παραμύθια;

Δεν υπάρχουν σχόλια: